Tweet |
Eugenia Łoch urodziła się 10 listopada 1926 roku w Dębicy. W czasie trwania okupacji hitlerowskiej, po ukończeniu szkoły podstawowej, Eugenia Łoch uczyła się w dwuletniej szkole handlowej, uczęszczając jednocześnie na lekcje tajnego nauczania, organizowane przez profesorów Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy. W szkole tej kontynuowała naukę po zakończeniu wojny i w 1947 roku uzyskała świadectwo maturalne.
W tym też roku podjęła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie na kierunku polonistyczno-historycznym, ukończone obroną pracy dyplomowej: Dramaty historyczne Adolfa Nowaczyńskiego, pisanej pod kierunkiem prof. Jana Nowakowskiego.
Naukę kontynuowała na studiach magisterskich w Uniwersytecie Jagiellońskim, zwieńczonych w 1958 roku dyplomem, uzyskanym na podstawie obrony rozprawy: Źródła historyczne „Turonia” i „Wiernej rzeki” Stefana Żeromskiego. Promotorem pracy był prof. Stanisław Pigoń.
W 1968 roku obroniła dysertację doktorską: Twórczość nowelistyczna Ignacego Maciejowskiego-Sewera, pisaną pod kierunkiem prof. J. Nowakowskiego, a stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych uzyskała na Wydziale Filologiczno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1978 r. na podstawie rozprawy: Pierwiastki mityczne w opowiadaniach Jarosława Iwaszkiewicza. Geneza i funkcja. Profesorem nadzwyczajnym nauk humanistycznych została mianowana w roku 1990, a profesorem zwyczajnym – po przedstawieniu książki Wokół modernizmu – w 1996.
Od 1966 roku Eugenia Łoch pracowała w Katedrze Literatury i Języka Polskiego rzeszowskiej WSP, a następnie, w 1977 roku, przeniosła się do Lublina, gdzie została zatrudniona na etacie docenta w Zakładzie Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski w Instytucie Filologii Polskiej UMCS.
W czasie swej pracy w WSP i UMCS wykładała historię literatury okresu pozytywizmu i Młodej Polski oraz literaturę powszechną II poł. XIX wieku, prowadząc wykłady monograficzne i kursowe, konwersatoria i seminaria. Profesor wypromowała blisko tysiąc magistrów filologii polskiej i kilkunastu doktorów, recenzowała wiele rozpraw doktorskich, a także kilka przewodów habilitacyjnych. Pełniła również przez wiele lat istotne funkcje w życiu obu uczelni: była prodziekanem Wydziału Humanistycznego w WSP w Rzeszowie (1971-73) oraz Wydziału Humanistycznego UMCS (1982-1984), przewodniczącą Rady Pedagogicznej Instytutu Filologii Polskiej w lubelskiej Uczelni (1977-1990) i dyrektorem tegoż Instytutu (1989-1992). Od 1983 r. aż do przejścia na emeryturę w 2001 r. Profesor kierowała Zakładem Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski.
Eugenia Łoch uczestniczyła w pracach wielu towarzystw naukowych, zespołów badawczych, komisji i komitetów. W latach 1970-1977 była przewodniczącą Komisji Historycznoliterackiej w Rzeszowskim Towarzystwie Naukowym, współpracowała z Komitetem Nauki o Literaturze w Warszawie (1985-1987), a do dziś (od r. 1991) jest przewodniczącą Komisji Filologicznej Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Komisji Historycznoliterackiej PAN Oddział w Krakowie i Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza w Lublinie. Należy także do międzynarodowych stowarzyszeń naukowych: członkostwo w International Comparative Literature Association oraz w Collaborateurs Modernisme.
W czasie wieloletniej pracy naukowej Profesor współpracowała z licznymi ośrodkami krajowymi, jak i zagranicznymi. W 1991 roku odbyła staż w Uniwersytecie im. Goethego we Frankfurcie nad Menem. Wygłaszała referaty i wykłady, biorąc udział w międzynarodowych konferencjach i spotkaniach naukowych w Güstrow, Antwerpii, Monachium, Nancy, Edmonton (Kongres ICLA), Debreczynie, Lwowie, co zaowocowało publikacjami, które znaleźć można w bibliotekach: amerykańskich, angielskich, niemieckich, ukraińskich oraz węgierskich. Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne była niejednokrotnie nagradzana i wyróżniana (Nagrody Ministra Nauki II i III stopnia, rektorskie).
Poza pracą naukowo-dydaktyczną Eugenia Łoch angażowała się także w działalność społeczną (posłanka na Sejm w latach 1972-1976) i kulturalną, co wielokrotnie honorowano. Jest laureatką odznaczeń i nagród zarówno ogólnopolskich, jak i regionalnych. Otrzymała: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984), Złoty Krzyż Zasługi (1975), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1976), Honorowe Odznaki za zasługi dla Województwa Rzeszowskiego (1975), Lublina (1987) i Lubelszczyzny (1986).
Zainteresowania naukowe Profesor Eugenii Łoch obejmują głównie literaturę przełomu wieków XIX i XX, ale dotyczą także twórczości pisarzy pozytywistycznych i współczesnych. Szczególne miejsce przypada tu badaniom nad prozą nowelistyczną, ujmowaną w kontekście komparatystycznym i genologicznym. Pani Profesor podejmuje w swych publikacjach także tematykę niepodległościową oraz zajmuje się problem tradycji literackiej (dziedzictwo romantyczne w literaturze modernizmu, tradycja młodopolska wobec literatury dwudziestolecia międzywojennego) i zjawiskami kulturowymi, mieszczącymi się w obrębie literatury przełomu wieków, takimi jak: ekspresjonizm, katastrofizm, orientalizm i in.